Nadia Anjuman: Es macht keinen Sinn
Musik macht keinen Sinn mehr - warum sollte ich komponieren,
ich bin verlassen worden von der Zeit, ob ich singe oder ob ich schweige.
Wenn Worte Gift sind für die Zunge, warum sollte ich schmecken?
Lieder zu unterdrücken, ist die stärkste Waffe meiner Missbraucher.
Niemand nimmt wahr oder kümmert sich nirgendwo ob
ich weine, ob ich lache, ob ich sterbe oder schweige
hier in dieser Gefängniszelle von Kummer und Reue;
Warum soll ich leben, wenn meine Zunge versiegelt ist, schweigt.
Mach langsam, mein Herz, das hüpft, um den den süßen Frühling zu begrüßen,
meine gebrochenen Flügel werden diese kurze Erregung mäßigen.
Obwohl Melodien aus meiner Erinnerung fließen, abgestanden vom Schweigen,
wehen immer noch Lieder herauf aus dem Flüstern der Seele.
Ein Gedanke an den Tag, an dem ich den Käfig zerbrechen werde
sorgt dafür, dass ich summe wie eine sorglose Betrunkene bis
sie sehen können, dass ich kein Weidenbaum bin, der vom Wind geschüttelt wird — eine afghanische Frau klagt und singt, und klagen und singen werde ich!
Übersetzung: Anne Daur-Lyrhammer
Nadia Anjuman: Makes No Sense
Music makes no sense anymore—why should I compose,
I am abandoned by time whether I sing or am still.
When words are poison to the tongue, why taste?
Stifling songs is my abuser’s strongest skill.
No one anywhere notices or cares whether
I cry, whether I laugh, whether I die or am still
here, in this captive’s cell with Grief and Remorse;
why live, if my tongue is sealed, still.
Slow down, heart that leaps to greet sweet spring,
my broken wings will temper this temporary thrill.
Though melodies drain from memory, stale with silence,
songs waft up from soul-whispers still.
One thought of the day I will break the cage
makes me croon like a carefree drunk until
they can see I am no wind-trembled willow tree—
an Afghan woman wails and sings, and wail and sing I will!
عبث
نیست شوقی که زبان باز کنم از چه بخوانم
من که منفور زمانم چه بخوانم چه نخوانم
چه بگویم سخن از شهد که زهر است به کامم
وای از مشت ستمگر که بکوبیده دهانم
نیست غمخوار مرا در همه دنیا به که نازم
چه بگویم، چه بخندم، چه بمیرم، چه بمانم
من و این کنج اسارت، غم ناکامی و حسرت
که عبث زاده ام و مهر بباید به زبانم
دانم ای دل که بهار ان بود و موسم عشرت
من پربسته چه سازم که پریدن نتوانم
گرچه دیریست خموشم نرود نغمه ز یادم
ز انکه هر لحظه به نجوا سخن از دل بر هانم
یاد آن روز گرامی که قفس را بشکافم
سر برون آرم ازین عزلت و مستانه بخوانم
من نه آن بید ضعیفم که ز هر باد بلرزم
دخت افغانم و بر جاست که دایم به فغانم
Quelle: Marie, Farzana: Load Poems Like Guns. Women’s Poetry from Herat, Afghanistan. USA 2015. https://kanonsem.hypotheses.org/1203, Übersetzung ins Deutsche: Anne Daur-Lyrhammer